Vorig jaar:
"Hallo allemaal,
Ik heb eigenlijk een vraag voor de getransplanteerden op dit forum.
Want hadden jullie soms ook last van een soort paniek aanvallen voor de oproep?
Ik heb namelijk best vaak dat ik wanneer ik aan de oproep denk, ik onwijs ga zweten en opeens heel bang word. Vooral snachts, dan droom ik erover en kan ik het gewoon niet meer loslaten. De paniek slaat me letterlijk toe en weet ik niet of dit wel een goede beslissing is. Vooral nu ik HU (hoog urgent) sta houdt het me dagelijks zoveel bezig! Herkent iemand dit of ben ik de enige sissy hahaha ;) "
♥
En toen zaten we op een maandag avond GTST te kijken. Mijn ouders waren er die ochtend al heel vroeg omdat ik ze in paniek had opgebeld. Dat ik het niet meer zag zitten. Ik was lichamelijk en geestelijk een wrak. Zij hadden de tentstokken meteen neergegooid en waren er binnen no time om mijn hand vast te houden en lieve dingen tegen mij te zeggen om mij het vertrouwen weer terug te geven in mijzelf en deze beslissing.
Ze waren er de hele dag, zaten gewoon naast m'n bed. Er waren heel veel stiltes, weinig woorden. Er is op dat moment ook zoveel onzekerheid waardoor de juiste woorden ver te zoeken zijn. Maar mijn ouders konden het. Zij gaven mij die dag de rust die ik nodig had. Om de operatie met volle moed in te gaan. Om met opgeheven hoofd te kunnen zeggen ' tot straks'. En er vanuit ging dat ik niet dood zou gaan op de operatie tafel.
En toen gebeurde er dit….
GTST was afgelopen en mijn ouders stonden al bijna met hun jas aan toen de deur van mijn kamer openging en daar de zaalarts stond. *SLIK*
Een arts die rond dat tijdstip naar binnen komt moet wel een heel belangrijke mededeling hebben, en dat voelden we met z'n allen maar al te goed aan. Zij kwam met het er-zijn-longen-voor-je nieuws!
Wat een bizar moment. Ik weet nog precies hoe ik mij toen voelde, die angst, maar ook de blijdschap dat alles anders werd. Alles zou vanaf nu alleen maar beter worden. De tijd ging razendsnel. Iedereen werd op de hoogte gebracht, alle lieve mensen waren om mij heen. Er werden onderzoeken gedaan. Bloed moest worden geprikt, er werd een hartfilmpje gemaakt, mijn temperatuur werd gemeten en toen was daar ook het afscheid. Er werd gekust, geknuffeld, gehuild en gelachen. Maar daar ging ik dan. Op naar een nieuw leven!
En dat werd het, want ik had het gered. Ik kon mijn ogen weer openen. Mijn gekke lichaam, die bijna elke dag koorts had, die altijd ondergewicht kende, die niet meer in staat was normaal te kunnen douchen, die afhankelijk was van een heel medisch team had het toch maar gedaan. En dat is iets om vreselijk trots op te zijn.
En dat is nu precies een jaar geleden. Een jaar geleden is iemand overleden, een held. Mijn held! En ik ben mij maar al te goed bewust dat er nu mensen zijn die rouwen en verdriet hebben om hun dierbare. En voor hun brand ik een kaarsje.
Maar ik leef dankzij mijn held. En ik leef op volle toeren! Ook voor mijn held!
Dank je wel HELD!
♥
Tijd voor een feestje :D
