Serieuze praat

Vorig jaar, zag het er voor mij heel anders uit.

Mijn buurvrouw vond dat ik mijn avonturen op papier moest zetten en er een boek van moest maken. Dan kon ik mijn gedachten van mij afschrijven en er later misschien mensen mee inspireren. Maar ik heb 1 stukje geschreven, daarna had ik er geen zin meer in. Ik vond het een paar weken geleden op mijn computer en wist niet of ik het hier moest plaatsen. Toch wil ik jullie laten zien hoe anders dat toen was.

Januari 2011:

Ik voel dat er geen goed nieuws komt. De longarts wordt vandaag vergezeld door de transplantatie arts. En ze gaan zitten. Artsen die gaan zitten is nooit goed nieuws. Ik voel het aan de sfeer in de kamer. Het wordt zo kil en zo serieus. “Daphne, we maken ons zorgen om je situatie. Je komt binnen met een veel te hoge temperatuur, je ontstekingswaarden reizen de pan uit en dat terwijl je maar een paar weken thuis bent geweest. Ook je longfoto is zeer verslechterd en wijst uit dat je rechterlong niet tot nauwelijks nog luchtdoorlatend is. Daarbij komt ook je gewicht weer om de hoek kijken.”

Uhmmm... gaat dit echt over mij? Heb je het niet toevallig over mn zieke buurvrouw die aan de beademing ligt. Die hier al maanden bivakkeerd en maar niet beter wil worden?

“We hebben in het overleg besproken dat we je hoog urgent op de wachtlijst willen gaan zetten, maar daar hebben we natuurlijk wel jou toestemming voor nodig. We proberen je natuurlijk elke keer weer op te lappen als je hier zo ziek binnen komt en tot nu toe is dat ook gelukt maar we moeten er rekening mee houden dat het een keer niet gaat lukken en dan zijn we  al te laat. Je gaat dit misschien geen jaar meer volhouden en daarom zijn we tot deze conclusie gekomen.”

Jezus wat een dilemma. Hoog urgent. Dat betekent dat de longtransplantatie nu heel dichtbij komt. Ik kan nu binnen 2 weken een oproep krijgen, maar het kan ook nog 6 maanden duren. Voor mijn gevoel veel te snel, maar het is duidelijk dat de artsen daar heel anders over denken. Ik voel me prima, niks aan het handje. Ik maak mn infuuskuur van 3 weken hier nog even af, kweek nog wat kilo’s en ga dan weer lekker naar huis.  Zoals altijd. Maar dit keer is het anders. De artsen blijven mij serieus aankijken en mijn wereld staat even stil, het houdt hier even op. Zei die echt dat ik dit geen half jaar meer ga volhouden? Hoe kán dit in godsnaam over mij gaan. Zo slecht gaat het toch niet? Toch? Blijkbaar wel, want als meneer de transplantatiearts nog een keer een opsomming maakt van het lijstje waarom ik voor deze keuze word gezet breekt het zweet mij wel even uit. Ook mijn lieve ouders en mijn tweede vader Hans kijken mij vol verwachting aan. Wat zal ze gaan zeggen, wat wordt het? Ja of nee? Wel of niet doen? Onzekerheid of zekerheid? Dood of leven? Is er eigenlijk wel een keuze?

Ik zeg dat ik er nog even over na moet denken, er komt nu geen zinnig woord meer uit mn mond. Dit gesprek valt me rauw op mn dak en in mn kop is het een chaos. De tranen vloeien volop en ik weet het even niet meer. Het kan wel even wachten, ik beslis morgen wel. Of overmorgen. Of die dag erna.

Dat was toen! Moet je me nu zien!

Ik heb 1 januari de nieuwjaarsduik gedaan.

Hand in hand met m'n vader en m'n zus. Rennend over het strand.

In bikini met een Unox muts!

WHAAAAAAAAAAAAAAAAA onze 1 januari was nog nooit zo LEUK!

Met dank aan mijn lieve donor :D

Groetjes Daphne